„Wytyczne pracy Lóż Wolnomularskich”

„Wytyczne pracy Lóż Wolnomularskich”

Wypowiedź wolnomularska – materiały przedwojenne Sz:. L:. Kopernik

Posiedzenia rodzinne Loży mają być prowadzone w 4 kierunkach:

• pogłębiania wśród braci ideologii wolnomularskiej
• zapoznawania się z przeszłością wolnomularstwa
• pogłębiania światopoglądu wolnomularskiego przez rozważenie ważniejszych zagadnień w zakresie polityki i spraw społecznych, które życie współczesne wysuwa
• oświetlenia z punktu widzenia wolnomularskiego ważniejszych współczesnych wypadków

ad. 1) Referaty w tym zakresie dotyczyć winny istoty wolnomularstwa, ideologii wolnomularstwa (pojęcie W. Budownika Wszechświata, pojęcie haseł wolnomularskich – wolności, równości, braterstwa i sprawiedliwości społecznej); obrzędów wolnomularskich i ich znaczenia, symboliki wolnomularskiej itp.

ad. 2) Poza historią masonerii w ogóle, referaty wygłaszane w Loży dotyczyć powinny historii polskiego wolnomularstwa, by zachować ciągłość tradycji po naszych wielkich przodkach i odrębne oblicze duchowe polskiego wolnomularstwa.

ad. 3) Referaty w tym zakresie dotyczyć powinny następujących zagadnień:

• istoty obecnych przemian ustrojowych
• stosunku jednostki do społeczeństwa i państwa,
• państwo jako środek do zaspakajania egoizmów grupowych – stanowego, narodowościowego, rasowego,
• pojęcie ustroju opartego o zasadę harmonii społecznej
• czynniki konstrukcyjne i destrukcyjne w życiu społecznym – ustrojowe i psychologiczne. Rola jednostki w historii państwa i społeczeństwa
• prawo i pojęcie moralne jako czynniki stabilizacji ustroju społecznego. Rola religii. Pojęcie „nowej” moralności. Istota i niezmienna treść pojęć moralnych
• cele ludzkości w oświetleniu jej dziejów. Wyzwolenie ducha

Referaty te po ich wygłoszeniu i przedyskutowaniu powinny być opracowane przez autorów w formie nadającej się do druku, aby mogły służyć jako materiał do publikacji.

ad.4) Ponieważ rozważenie wypadków społecznych łatwo wywołać może zadrażnienia i rozdźwięki, niebezpieczne dla koniecznej w Loży harmonii braterskiej, omawianie tych spraw ograniczyć się powinno do krótkich komunikatów wraz z oświetleniem tych spraw z punktu widzenia wolnomularskiego. O ile dopuszczona zostanie dyskusja nad tymi komunikatami, Czcigodny przerwać ją może w każdej chwili, jeśli to uzna za wskazane

Jeżeli prawdziwy brat wolnomularz powinien każdą chwilą życia, nie szczędząc pracy i trudów, przyczyniać się do wcielenia w życie ideałów Zakonu, to tym bardziej w chwili obecnej, gdy wobec naporu sił wrogich tym ideałom dzieło z takim poświęceniem tworzone przez naszych poprzedników pozostaje w niebezpieczeństwie, gdy same fundamenty świątyni są zagrożone i gdy ponura rzeczywistość współczesna świata zdaje się wołać wielkim głosem: „synowie Wdowy, śpieszcie na ratunek świątyni”.

1) Ponieważ Zakon nasz nie posiada i nie staje na gruncie żadnych dogmatów religijnych, politycznych i społecznych, ani wspólnego ściśle ustalonego programu nie narzuca, wolny jest każdy i powinien obrać sobie takie pole działania i taką drogę działania, jakie mu własne sumienie i przekonanie wskazuje, byle to działanie ze szczerego ukochania Dobra i nienawiści zła wypłynęło, a nie z niskich pobudek egoizmu – własnego interesu, tchórzostwa lub służalstwa. Różnorodna w czynie będzie w ten sposób działalność braci, jednolita w duchu wspólnych ukochań wielkich ideałów ludzkości.

2) Dla pomożenia sobie w tych pracach oraz w celu ich skoordynowania, oraz tym lepszego przeświadczenia, że są one w duchu Zakonu czynione, dobrze uczynią bracia, o ile to uznają dla siebie za wskazane i pożyteczne, jeżeli w toku swych prac porozumiewać się będą z braćmi bądź w Loży na zebraniach rodzinnych, bądź z niektórymi z braci, z którymi ich bliżej łączą wspólne zainteresowania, zasięgając ich zdania, zwłaszcza w wypadku wątpliwości, czy postępowanie ich jest zgodne z duchem Zakonu.

3) Braci pracujących na tym samym polu, zwłaszcza w tych samych organizacjach lub instytucjach, o ile to uznają za użyteczne dla dobra swych prac, porozumiewać się ze sobą, celem możliwego ujednostajnienia działania i wzajemnej pomocy dla osiągnięcia zamierzonego celu.

4) Zarówno z obowiązku braterskiego, jak i troski o to, by praca braci pojedynczych mogła stać się najbardziej owocną, obowiązani są bracia do pomagania sobie wzajemnie, tak radą, jak życzliwością; stosunkami i wszelkimi możliwymi dla siebie środkami, zarówno gdy chodzi o zapewnienie powodzenia w ich pracach, jeżeli uważają te prace za pożyteczne i zgodne z duchem Zakonu, jak i dla możności pracy, odpowiadającej ich uzdolnieniom i pożytecznej dla celów Zakonu.